بایگانی برچسب برای: hnvh;

عامل های هوشمند در هوش مصنوعی

قبلا عامل های خردمند (عقلایی) را به عنوان مرکز ثقل رهیافت هوش مصنوعی مشخص کردیم. در این بخش ، این فرضیه را دقیق تر بررسی میکنیم. خواهیم دید که مفهوم عقلانیت (خردگرایی) میتواند به دامنه وسیعی از عاملهایی که در هر محیطی عمل میکنند، اعمال شود. با توجه به اینکه بعضی از عامل ها بهتر از عامل های دیگر رفتار میکنند، به ایده ی “عامل خردمند” یا “عامل عقلایی” میرسیم. “عامل خردمند” عاملی است که حتی الامکان خوب عمل میکند. عملکرد عامل به ماهیت محیط بستگی دارد. بعضی از محیط ها دشوارتر از محیط های دیگر هستند.

عامل ها و محیط ها

عامل هر چیزی است که قادر است محیط خود را از طریق حسگرها (سنسور ها) درک کند و از طریق محرک ها عمل کند. عامل انسانی دارای چشم، گوش و اعضای دیگری برای حس کردن، و دست، پا و دهان و اعضای دیگر به عنوان محرک هایی برای عمل کردن است. عامل روباتیک ممکن است شامل دوربین ها و مادون قرمر و فاصله سنج برای سنسورها و موتورهای متعددی به عنوان محرک ها باشد. عامل نرم افزاری “بسته های شبکه” ، محتویات فایل و ورودی های صفحه کلید را به عنوان ورودی حسی دریافت میکند و از طریق نوشتن در صفحه نمایش، نوشتن در فایل ها و ارسال بسته های شبکه، عمل میکند. از واژه ادراک (percept) برای ورودی های ادراکی عامل در هر لحظه استفاده میکنیم. دنباله ی ادراک یا توالی ادراک عامل، سابقه ی کامل هر چیزی است که عامل تاکنون درک کرده است. به طورکلی، انتخاب فعالیتی (کنشی) توسط عامل در هر لحظه، میتواندبه کل دنباله ی ادراک تا آن زمان بستگی داشته باشد. اگر بتوانیم فعالیت انتخابی عامل را برای هر دنباله ی ادراکی مشخص کنیم، همه چیز را در مورد عامل مطرح کرده ایم. از نظر ریاضی، میگوییم رفتار عامل توسط تابع عامل توصیف میشود که هر دنباله ی ادراک را به یک فعالیت نقش میکند.

تابع عامل را میتوانیم به صورت جدول نشان دهیم تا هر عاملی را تشریح کند. برای اغلب عامل ها، این جدول بسیار بزرگ خواهد بود، ولی میتوانیم حدی را برای طول دنباله ی ادراک در نظر بگیریم. برای ساخت جدول عامل، تمام دنباله های ادراک را در نظر گرفته فعالیت هایی را که عامل در پاسخ به آنها انجام میدهد، ذخیره میکنیم، البته این جدول یک شی ء خارجی است که عامل را مشخص میکند. تابع عامل مربوط به عامل مصنوعی، به طور داخلی توسط برنامه ی عامل پیاده سازی می شود. این دو ایده را از هم تفکیک میکنیم. تابع عامل یک توصیف ریاضی انتزاعی است، و برنامه عامل، پیاده سازی دقیقی است که در معماری عامل اجرا می شود.

تأکید میکنیم که فرضیه ی عامل، ابزاری برای تحلیل سیسیتم هاست، نه یک ویژگی خاص برای تقسیم دنیا به عامل و غیر عامل ها. ماشین حساب را میتوان عاملی در نظر گرفت که با توجه به “دنباله ادراک” ، “=2+2” نماد “4” را نمایش میدهد. اما این تحلیل منجر به درک ماشین حساب نمیشود. از جهاتی تمام حوزه های مهندسی را می توان طراحی کننده ی محصولات مصنوعی دانست که با دنیا تعامل دارند؛ AI (از نظر مؤلفین) در انتهای این طیف واقع است، که در آنجا، محصولات مصنوعی، منابع محاسباتی ارزشمندی دارند و محیط کار ، نیازمند تصمیم گیری مهم است.

رفتار خوب : مفهوم خردمندی یا عقلانیت

عامل خردمند، عاملی است که رفتار خوب انجام میدهد- از نظر ادراکی، به معنای این است که هر عنصر جدول مربوط به تابع عامل، به درستی پر میشود. روشن است که انجام “رفتار درست”، بهتر از انجام “رفتار نادرست” است، اما معنای “رفتار درست” چیست؟ پاسخ به این پرسش قدیمی را، به روش قدیمی ارائه می دهیم: به در نظر گرفتن نتایج رفتار عامل. وقتی یک عامل در محیطی قرار گرفت، بر اساس آنچه که از محیط دریافت می کند، دنباله ای از فعالیت ها را انجام میدهد. این دنباله از فعالیت ها، موجب میشود که محیط از حالتی به حالت دیگر برود، یعنی محیط از دنباله ای از حالت ها عبور میکند. اگر این دنباله از حالتها مطلوب باشد، آنگاه این عامل به درستی عمل کرده است. برای تعیین مطلوب بودن دنباله ای از فعالیت ها، از مفهوم معیار کارایی استفاده میکنیم، که هر دنباله از حالت های محیط را ارزیابی میکند.

توجه کنید که حرف از حالتهای محیط زدیم نه حالتهای عامل. اگر موفقیت را بر اساس نظر عامل در مورد رضایت خود از کارایی اش تعریف کنیم، عامل می تواند خودش را فریب دهد و کارایی خود را بالا بداند و از آنجا نتیجه بگیریم که با خردمندی کامل عمل کرده است. مخصوصا عامل های انسانی، در مواردی که قرار است راجع به موضوعی تصمیم گیری کنند که در آن تصمیم گیری ، سودی به آنها نمیرسد، سابقه ی بدی دارند (سعی می کنند همه چیز را به نفع خود تمام کنند).

روشن است برای تمام کارها و عامل ها، یک معیار کارایی ثابت وجود ندارد؛ معمولا طراح، یک معیار را برای شرایط خاصی ، مناسب می بیند. این کار، چندان آسان نیست.

• خردمندی یا عقلانیت (rationality)

خردمند بودن در هر زمان به چهار چیز بستگی دارد:

1. معیار کارایی که ملاک های موفقیت را تعریف می کند.

2. دانش قبلی عامل نسبت به محیط.

3. فعالیتهایی که عامل میتواند انجام دهد.

4. دنباله ی ادراک عامل در این زمان.

به این ترتیب میتوانیم عامل خردمند را بصورت زیر تعریف کنیم:

برای هر دنباله از ادراک ممکن، عامل خردمند (عقلایی) باید فعالیتی را انتخاب کند که انتظار میرود معیار کارایی اش را به حداکثر برساند. این کار با توجه به شواهدی که از طریق این دنباله ادراک به دست می آید و دانش درونی عامل، صورت می گیرد.

• همه چیزدانی، یادگیری و خود مختاری

باید بین “همه چیزدانی” و خردمندی تمایز قائل شویم. عامل “همه چیزدان”، خروجی واقعی فعالیت های خودش را می داند و می تواند بر اساس آن عمل کند. اما “همه چیزدان” بودن عامل، غیرممکن است. این مثال را در نظر بگیرید: من روزی در حال قدم زدن با احمد هستم و دوست قدیمی خود را در آن طرف خیابان می بینم. هیچ ترافیکی وجود ندارد و “خردمندی” حکم میکند که در عرض خیابان حرکت کنم. در همین حال، در فاصله 33000 فوتی، یک هواپیمای مسافری با هواپیمای باری برخورد میکند و قبل از اینکه به آن طرف خیابان بروم، نقش بر زمین میشوم. آیا عبور از عرض خیابان، عقلایی (خردمندی) نبود؟ بعید است کسی بگوید که عبور از عرض خیابان حماقت بوده است.

این مثال نشان میدهد که خردمندی با “کمال مطلوب” متفاوت است. خردمندی، کارایی مورد انتظار را به حداکثر میرساند، در حالیکه کمال مطلوب، کارایی واقعی را به حداکثر می رساند. دست برداشتن از خواسته ی “کمال مطلوب”، فقط به معنای منصف بودن نسبت به عامل ها نیست. موضوع این است که، اگر انتظار داشته باشیم عامل، بهترین فعالیت را انجام دهد، نمیتوان عاملی طراحی کرد که با این مشخصات جور درآید، مگر اینکه کارایی جام جهان نما یا ماشین های زمان را بهبود بخشیم.

تعریفی که ما از خردمندی ارائه دادیم، نیاز به “همه چیزدانی” ندارد. زیرا انتخاب عقلایی (در یک زمان) فقط به “دنباله ادراک” در آن زمان بستگی دارد. باید مطمئن باشیم که ندانسته اجازه ندهیم که عامل به فعالیت های غیرهوشمند بپردازد. انجام فعالیت به منظور اصلاح ادراک های آینده، که گاهی جمع آوری اطلاعات نام دارد، بخش مهمی از خردمندی است. مثال دیگری از جمع آوری اطلاعات، از طریق اکتشاف صورت میگیرد. این تعریف، مستلزم آن است که عامل نه تنها باید اطلاعات را جمع آوری کند، بلکه باید از آنچه که درک میکند، یاد بگیرد.  پیکربندی اولیه ی عامل می تواند دانشی از محیط را ارائه کند، اما هر چه که عامل تجربه بیشتری کسب میکند، ممکن است پیکربندی آن تغییر کند. موارد زیادی وجود دارد که محیط از قبل شناخته شده است. در این موارد لازم نیست عامل درک کند یا بیاموزد، زیرا به درستی عمل خواهد کرد. البته چنین عاملهایی خیلی آسیب پذیر هستند.

اگر عامل به جای ادراکات خود، براساس دانش قبلی طراح خود رفتار کند، می گوییم عامل خودمختار نیست. عامل خردمند باید خودمختار باشد. باید یاد بگیرد که نقص دانش قبلی را چگونه جبران کند. به عنوان یک موضوع عملی، عامل در ابتدا به خودمختاری کامل نیاز ندارد: وقتی عامل تجربه ای ندارد یا تجربه کمی دارد، باید به طور تصادفی عمل کند، مگر اینکه طراح به آن کمک کند. لذا، همان طور که تکامل حیوانات ، واکنش های ذاتی را برای آنها ایجاد میکند تا بیشتر زنده بمانند و به یادگیری خود بیفزایند، منطقی است که بتوان یک عامل هوش مصنوعی را ایجاد کرد که علاوه بر دانش اولیه، قدرت یادگیری داشته باشد. پس از تجربیات کافی با محیط خود ، رفتار عامل خردمند میتواندمستقل از دانش اولیه اش باشد. لذا، توانایی یادگیری منجر به طراحی عاملی میشود که در محیط های مختلف، موفق است.

منبع


منابع

1.https://fa.wikipedia.org

2.http://retro-code.ir

3.http://www.sourcecodes.ir